سمیه عظیمی - ۱۹ آبان ماه بود که انوشیروان محسنی بندپی، رئیس سازمان بهزیستی کشور از آمادگی دولت برای افزایش مستمری خانواده های دارای معلول در سال ۹۵ خبرداد تا از این طریق حداقل معیشت و رفاه برای افراد تحت پوشش بهزیستی و کمیته امداد فراهم شود.

وی این را هم گفت که در حال حاضر حداقل مستمری پرداختی به خانواده دارای یک معلول ۵۳۰ هزار ریال، برای خانواده دارای ۲ معلول ۶۰۰ هزار ریال، برای خانواده های دارای ۳ معلول ۷۰۰ هزار ریال و برای سه نفر بیشتر یک میلیون ریال است.

تعیین حقوق و مزایا یا افزایش سالانه این مبلغ برای بیش از ۱۱ میلیون معلول در کشور در حالی است که طبق آمار رسمی، سالانه ۱۰۰ هزار نفر به تعداد معلولان کشور افزوده می‌شود و از این تعداد فقط ۳۰ هزار نفر به دلیل اختلالات ژنتیکی دچارمعلولیت شده‌اند.

یعنی ۷۰ هزار نفر دیگر بعد از تولد و در اثر حوادث مختلف دچار معلولیت می‌شوند و براساس آمار اعلامی پلیس، تصادفات جاده ای، ۵ تا ۷ برابر ۲۰ هزار نفری که سالانه بر اثر همین تصادفات جان خود را از دست می دهند، افراد را دچار معلولیت می کند؛ یعنی سالانه دست‌کم ۱۰۰ هزار نفر در نتیجه تصادفات جاده‌ای دچار معلولیت می‌شوند.

هرچند نامناسب بودن جاده‌ها، مشکلات خودروها و عامل انسانی، سه عامل مهم و تأثیرگذار در ایجاد معلولیت‌های جاده‌ای در کشور هستند اما براساس اعلام سرهنگ ابراهیم وهاب زاده، معاون حمل و نقل مهندسی ترافیک پلیس راه راهور ناجا، در همین شهریورماه امسال سهم خودروهای سواری در تصادفات ۵۵ درصد بوده است.

و اضافه کنید بر آن که، برآوردها نشان می‌دهد هزینه‌های اقتصادی و اجتماعی تصادفات رانندگی حدود ۸ درصد تولید ناخالص داخلی است. درواقع هزینه هر فرد کشته شده در تصادفات ۱۸۰میلیون تومان و هزینه هر فردی که بر اثر تصادفات جاده‌ای معلول می‌شود حدود ۲۸۰ میلیون تومان است.

و اگر این نکته را هم در نظر بگیریم که ۳۰ درصد معلولان ایران معلولان جسمی و حرکتی هستند و از آنجایی که ماهیت معلولیت‌های ژنتیکی در ایران جسمی و حرکتی نیست می‌توان گفت اکثر این افراد به دلیل ایجاد حادثه به‌ویژه حوادث رانندگی دچار ضایعات حرکتی شده‌اند.

و این آمار که ۷۰درصد از ۱۸هزار معلول ضایعه نخاعی در ایران بر اثر تصادفات رانندگی دچار این ضایعه شده‌اند تایید همین مطلب است. پس درکنار توجه به آزمایش های ژنتیک باید برای تصادفات هم اهمیت ویژه ای قائل شد چراکه هر فرد متولد شده در کشور، در معرض معلولیت و به خصوص ضایعه نخاعی است و این مساله چندان ربطی به ژنتیک ندارد. علاوه کنید بر مسائل مالی، معضلات روحی و روانی که معلولیت نخاعی بر انسان ها تحمیل می کند.

حالا اما اگر نگاهی بیندازیم بر پرسانحه ترین خودروها، درمی یابیم که براساس گفته های سردار مومنی، رئیس وقت پلیس راهور ناجا تا سال ۹۳ پراید، پیکان و وانت‌نیسان پرحادثه‌ترین خودروهای کشور بودند؛ آماری که به نظر می رسد هنوز هم به قوت خودش باقی باشد.

حال بد نیست این سوال را مطرح کنیم که وقتی سهم خودروهای بی کیفیت در وقوع حوادث و ایجاد معلولیت های پرشمار در کشور بسیار قابل توجه است و البته خودروسازان هم چندان علاقه ای به افزایش کیفیت ندارند و تنها به افزایش قیمت تمایل نشان می دهند نباید سهمی در تامین هزینه های درمان یا پرداخت مستمری معلولان ناشی از تصادف های رانندگی با شاخصه نقص فنی داشته باشند؟

جدا از اینکه چرا توقف خودروهایی مثل پراید و پژو در دستور کار قرار نمی گیرد، خوب است به این نکته توجه کنیم که وقتی خودرویی از همان در ورودی کارخانه با نقص فنی وارد جاده های کشور می شود یعنی به صورت بالقوه، ۲۸۰ میلیون تومان هزینه به کشور تحمیل می کند!